CREDO

 

De wetenschap die vlijtig zoekt, is wars van dogmatiek.

Wat zij niet bewijzen kan is prooi voor haar kritiek.

Feiten! roept de witte jas, feiten, ik wil feiten zien!

Geen sprookjes of dom bijgeloof, geen denken aan, nog niet misschien.

 

Enkel dat wat ik kan meten, testen, onder ogen kom,

kan ik weten en begrijpen, zonder dat ik tenen krom.

Ik streef naar waarheid, absoluut, objectiviteit!

Geen meningen, persoonsgebonden, dwaze wispelturigheid!

 

Persoon komt van persona, Latijn dat “masker” en ook “larve” heet,

maar ook van “per sonare”, dat is de klank die ons bekleedt,

en doorklinkt op een wijze, voor ieder mens uniek,

maar een handvol losse noten is nog lange geen muziek.

 

De wetenschapper draagt geen masker, heeft ook geen uniek gezicht,

transparant zoekt hij geheimen, onder stenen opgelicht.

Hij wil de wereld laten spreken, willig, op haar eigen kracht,

ongekleurd door wat hij wenst en ongezien door wat hij dacht.

 

Zo bracht hij reeds heel ijverig en met gepaste trots,

al menig feit hier boven water, dat wijzigde toen plots,

het beeld dat mensen hadden van de wereld om hen heen,

en de plaats nam van de dwaasheid die als sneeuw voor zon verdween.

 

Ik loochen hier al dichtend niet wat wetenschap ons bracht,

maar wil wel even wijzen op de oorsprong van die kracht,

die volgens witte jassen buiten in de wereld ligt,

en prijsgeeft haar geheimen aan het koortsig zoekend licht.

 

Oerknal, elektronen, virus en ook DNA,

vormen onze wereld ook wanneer ik zelf niet meer besta.

Materie onafhankelijk, die ons constant omringt,

en die - naar de wetenschap - het denken ook bedingt.

 

Dit is een greep uit aannamen die wetenschap zo doet,

deze te ontkennen wordt met spot en hoon beboet.

Want elk weldenkend mens zegt toch: ik geloof in de materie,

het credo van de wetenschap dat loochent het mysterie.

 

Adem nu eens even in en dan bewust weer uit.

Voel eens wat dat met je doet en hoor ook het geluid.

Vast staat, dat je dit nu doet en voelt de kwaliteit,

iets anders is de aard van lucht die geldt als leerzaam feit.

 

Lucht bestaat uit stikstof, 78 procent,

daarnaast een vijfde zuurstof dat men ook als O2 kent.

Eén procent aan edelgassen maakt de lucht compleet,

heb je je ooit afgevraagt hoe men dit zo weet?

 

Hoe kun je iets ontdekken dat zich aan zintuigen onttrekt?

Noch aan neus, oor, mond, oog, hand bestaansgeheimen lekt?

Opgebouwd uit deeltjes die geen oog ooit heeft gezien?

Kan het zijn dat werkelijkheid soms anders is misschien?

 

Wat doorgaans geldt als spiernaakt feit is verre van ontkleed,

maar hult zich steeds in de gedachten die ik lopend smeed.

De atomaire opbouw van het periodiek systeem,

beschrijft een wereld die is “uitgedacht”, geen feit dus, maar een claim!

 

Beste heren professoren, ahum..., staat u mij toe,

uw credo ietwat te herzien, nu ik een boekje open doe,

over dogma’s en de blinde vlekken van het alziend oog,

dat blind is voor dat ene punt dat in de ooghoek steeds bewoog.

 

Ik ben geen vleespop die beschouwt objecten om zich heen,

die losstaan van mijzelf door hun bestaan vóór ik verscheen,

als blinde toevalstreffer in een arena zonder zin,

die opende aeonen her, bij ‘t oerknallend begin.

 

Degene die ik meen te zijn, persona én object,

zijn slechts beelden op het grote doek gevuld door intellect.

De camera die alles filmt, die komt zelf nooit in beeld,

daarin ligt het groot geheim van het spel dat u nu speelt.

 

Dát ik zie dat is een feit, dat neemt men mij niet af,

ook niet door te wijzen op de grens van wieg en graf.

Draai je maar eens om daar zittend op de eerste rij,

en vertel me dan wat je daar ziet, terwijl de film maar raast voorbij.

 

De projector achter in de zaal werpt steeds zijn vormloos licht,

zelfs wanneer de filmstrip niet langer kleurt het vergezicht!