TWEETAKT

 

Bipolair gedreven stort de ziel zich op haar zaak,

tweetakt van het leven, bron van lering en vermaak.

Het leven dat ik rijk ervaar in dag- en nachtfacetten,

zou zonder discrepantie de ervaring steeds beletten.

 

Zonder zwart zou wit haar boodschap nooit kunnen verspreiden,

zo wordt ook lust pas zichtbaar op een ondergrond van lijden.

De grootste vorm van leed wordt zo gezien dan ook een zegen,

voorwaarde voor een proces waarin het tegendeel wordt verkregen.

 

Van elke zaak is steeds latent de tegenpool aanwezig,

dat wat ik wil en nodig heb, is schitterend afwezig.

twee componentenkit die in de tijd wordt uitgesmeerd:

trek aan, laat los, bemiddel! Zo wordt gelukkig zijn geleerd.

 

Het spel der tegenpolen en de stilte tussenin,

drukt zich uit ook in je lichaam en de organen binnenin.

Het energetisch midden door neus, navel en geslacht,

markeert een lasnaad in het weefsel die twee polen samenbracht.

 

Nulmeridiaan waarlangs het hart steeds weer uitzwenkt,

als het de wereld om zich heen doldwaas van overmaat verdenkt.

Ups en downs die tonen zich in en door je lijf,

wanklank, harmonie bemiddeld door elk der zinnen, vijf.

 

Plastisch barometerpeil, 3D snapshot van de ziel,

in playdoh met groot potentieel dat uit de hemel viel.

Zo staat hij dagelijks meermaals voor de spiegel waar hij leest,

de continentale drift der wensen op de zeestroom van zijn geest.

 

Door het ooglid werd zijn rechter iris zó omrand,

dat de blik hier steeds wat strenger was dan aan de andere kant.

Maar vele jaren later toont zich nu een evenwicht,

hart en hoofd vechten niet langer zo fel om hun gewicht.

 

Het lichaam is iets wonderlijks,

een uitdrukking van wil,

werktuig van verlangen,

dat zich voedt met het verschil.